هزینه ساخت نهضت ملی مسکن میلیاردی شد

به گزارش زمین دار شو، طرح نهضت ملی مسکن که با وعده خانه دار کردن مردم با آورده ۱۵۰ میلیون تومانی شروع شد، امروز به علت کم کاری بانکها و تورم، متقاضیان را با آورده های میلیاردی و اقساط سنگین مواجه کرده و رؤیای خانه دار شدن را بر باد داده است.

به گزارش زمین دار شو به نقل از خبر آنلاین، چهار سال پیش در پاییز ۱۴۰۰، «نهضت ملی مسکن» با وعده هایی امیدبخش متولد شد. در رأس این وعده ها، سخنان وزیر وقت راه و شهرسازی، رستم قاسمی، قرار داشت که به تهرانی ها اطمینان می داد با آورده ای تنها معادل ۱۵۰ میلیون تومان می توانند صاحب سرپناه شوند.
فارس نوشت: این طرح قرار بود بر دو پایه استوار باشد: آورده اندک متقاضیان و تسهیلات بانکی کلان با بازپرداخت ۲۰ ساله. اما امروز، در شهریور ۱۴۰۴، حقیقت میدانی تصویری کاملا متفاوت را به معرض نمایش گذاشته است؛ تصویری که در آن، آورده های ۱.۱ میلیارد تومانی در شهریار و اقساط پیشبینی شده ۸۰ میلیون تومانی، آن رؤیای شیرین را به کابوسی برای متقاضیان بدل کرده است. چه شد که این طرح از مسیر اصلی خود منحرف شد؟
آناتومی یک وعده: نقش کلیدی بانکها که ایفا نشدفلسفه اصلی طرح نهضت ملی مسکن، تقسیم بار مالی بین مردم و سیستم بانکی بود. بر مبنای قانون «جهش تولید مسکن»، بانکها موظف شدند ۲۰ درصد از کل تسهیلات خویش را به بخش مسکن اختصاص دهند. این اهرم قانونی قرار بود موتور محرک پروژه ها باشد و بخش اعظم هزینه ساخت را پوشش دهد تا فشار از روی دوش متقاضیانی که اغلب از دهک های میانی و پایین جامعه هستند، برداشته شود. با این مدل، متقاضی با پرداخت چند قسط ۴۰ میلیون تومانی، بخش کوچکی از هزینه را تأمین می کرد و بعد از تحویل واحد، بازپرداخت وام بانکی را آغاز می نمود.
اما حلقه مفقوده این زنجیره، همانطور که بنظر می رسید، سیستم بانکی بود. به اذعان خود مسؤلان وزارت راه و شهرسازی، خیلی از بانکها به تعهدات قانونی خود عمل نکردند. این کم کاری، معادله را به صورت کامل برهم زد. وقتی تسهیلات بانکی به پروژه ها تزریق نشد، سازندگان برای ممانعت از توقف کار، تنها یک راه پیش رو داشتند: افزایش درخواست آورده از متقاضیان. این گونه بود که بار مالی که قرار بود بر دوش بانکها باشد، مستقیماً به جیب و سفره مردمی منتقل شد که با امید به وعده های اولیه، تمام دارایی خویش را به این طرح گره زده بودند.
اثر دومینو: تورم و قراردادهای غیرقطعیمشکل دوم، همزمان با غیبت بانک ها، از طریق رسید؛ تورم افسارگسیخته در قسمت مصالح ساختمانی و هزینه های اجرا. به قول معاون مسکن و ساختمان وزیر راه، قراردادهای این طرح برعکس مسکن مهر، «قیمت ثابت» ندارند و هزینه نهائی تابع قیمت روز مصالح و زمان اجرای پروژه است. این خصوصیت در یک اقتصاد باثبات می تواند منطقی باشد، اما در شرایط تورمی ایران، به پاشنه آشیل طرح تبدیل شد.
تأخیر در تزریق منابع مالی (به دلیل کم کاری بانک ها) سبب کندی یا توقف پروژه ها شد. هر روز تأخیر، به مفهوم گران تر شدن سیمان، فولاد و دستمزد بود. بنابراین، هزینه ای که در سال ۱۴۰۰ ارزیابی شده بود، در سال ۱۴۰۳ و ۱۴۰۴ به ارقامی نجومی رسید. متقاضی پروژه پرند که روزی با امید پرداخت ۳۲۰ میلیون تومان نام نویسی کرده بود، ناگهان با صورت حساب ۷۰۰ تا ۸۰۰ میلیون تومانی رو به رو شد و این افزایش همچنان ادامه دارد. این چرخه معیوب، یعنی «عدم پرداخت وام بانکی» و «افزایش هزینه به سبب تورم»، متقاضیان را در منگنه ای قرار داد که نه راه پس دارند و نه راه پیش.
نتیجه گیری
نهضت ملی مسکن در آستانه چهارمین سالگرد خود، با یک بحران هویتی روبروست. طرحی که برای خانه دار کردن اقشار کم درآمد و متوسط طراحی شده بود، حالا به پروژه ای تبدیل گشته که تنها متقاضیانی از پس هزینه های آن برمی آیند که توان پرداخت آورده های نزدیک به یک میلیارد تومان را داشته باشند.
این پارادوکس، هدف اجتماعی اصلی طرح را زیر سؤال برده است. تا آن زمان که قفل تأمین مالی از جانب سیستم بانکی شکسته نشود و دولت راهکاری برای مهار تاثیر تورم بر هزینه های ساخت پیدا نکند، این طرح ملی، بالاتر از آن که نهضتی برای خانه دار کردن مردم باشد، به روایتی از رؤیاهای بربادرفته و دیواری از بی اعتمادی تبدیل خواهد شد.

منبع: زمین دار شو

1404/06/20

13:04:10

0.0 / 5

تگهای خبر: بانك , تسهیلات , تولید , راه

این پست زمین دار شو را می پسندید؟

(0)

تازه ترین مطالب مرتبط

نظرات بینندگان در مورد این مطلب

نظر شما در مورد این مطلب

نام:

ایمیل:

نظر:

سوال:

= ۶ بعلاوه ۱